Een overwinning op jezelf is ook een overwinning, 6e plaats IronMan 70.3 Hradec Králové (cz)
Na Challenge Turku was er weinig tijd om echt te herstellen. Wat uiteindelijk niet zo goed uitkwam. Door een valpartij na de race in Turku had ik niet alleen een paar flinke schaafwonden, maar ook flink pijn op de borst. Nu de spieren wat hersteld lijken, vermoed ik toch een gekneusde rib te hebben. Dus een fatsoenlijke zwemtraining in die 3 weken zat er niet in. Ik kwam uiteindelijk niet verder dan wat dobberen en met wat aangepaste techniek toch wat meters te maken. Gelukkig ging het in de laatste week richting de race in Tsjechië wel alweer een stuk beter. laten we zeggen dat zwemmen er na al die jaren toch wel ingebakken zit.
Dit keer ben ik met de auto naar de race gegaan. 1000km is nog wel goed te doen met de auto. Donderdag ochtend op tijd vertrokken, en tegen de avond kwam ik aan in mijn appartement. Snel even wat boodschappen gedaan en daarna nog even relaxt. De volgende ochtend eerst ontbeten en daarna een poging gedaan het loopparcours te zoeken. Dit lukte niet helemaal. Het was meer een soort doolhof door het park, langs het water en over het universiteiten terrein. Ik ging er maar vanuit dat het tijdens de race goed zou worden aangegeven. Wat ik wel meteen zag dat het niet echt heel vlak was en dat het veel draaien en keren was. Daarnaast was het om 10.00 ’s ochtends al bloed heet. Dat maakte me wel wat nerveus. Mijn ervaringen met hitte races zijn niet al te best. Van uitstappen tot volledig in elkaar klappen tijdens het lopen. Eigenlijk nooit echt positiever ervaringen gehad tijdens races in dit soort temperaturen. En dan waren dat relatief korte races vergeleken met een halve triatlon. Ik besloot in ieder geval om niet kosten wat het kost de pace die ik wilde lopen te forceren maar te luisteren naar wat ik op het moment zou kunnen. Daarnaast leende het parcours zich toch al niet voor een snelle pace dus dat zou ook geen enkele zin hebben.
’s Middags ben ik nog even de fiets opgestapt om de eerste en laatste 20km te verkennen. Ik vond de route wel leuk. Dwars door dorpjes, over het algemeen aardige goede wegen. Op een paar stukken na die wat slechter lagen. ’s Middags stond ook al de pro briefing op het programma. Hierin werd alles wat betreft het parcours ook meer duidelijk. Ik vond het ook leuk om te zien hoe trots de race director was dat er eindelijk een Ironman in Tsjechië zou gaan plaatsvinden. Ik werd er zelf ook enthousiast van. Fijn dat de organisatie ook had geregeld dat we alvast onze race gear in ontvangst konden nemen. Dit scheeld weer tijd en een ritje terug naar de wedstrijd locatie. De water temperatuur vond ik met 20 graden verrassend laag, gezien het al een aantal dagen 30 graden was. Dus het zou een wetsuit swim worden. Inmiddels weet ik dat dit op 70.3 races wel een grotere kans is doordat de grens op 22 graden is dus ik kan er inmiddels mee leven. Maar met deze temperaturen mezelf in zo’n pak hijsen daar wordt ik niet heel gelukkig van.
De volgende dag stond de zwemverkenning op het programma. We zwommen in rivier de Elbe. Er stond ook wat stroming wat je wel voelde. De rib hield zich goed. Het was de eerste keer in 3 weken dat ik weer wat kracht kon zetten tijdens het zwemmen. Just in time zullen we maar zeggen. De rest van de dag was het relaxen, tasjes klaar maken en eind van de dag de fiets in-checken. Ik koos er voor dit tegen de avond te doen zodat mijn banden niet de hele dag in de brandende zon zouden staan. Daarna eten en op tijd naar bed.
Ik wist niet zo goed wat ik van mezelf moest verwachten van de race wat betreft de vorm. Ik had maar één
week echt kunnen trainen tussen de twee races en ik merkte dat die week niet echt vanzelf ging.
Daarnaast kon ik ook niet goed inschatten hoeveel energie het herstel van de valpartij had gekost.
In Turku had ik eigenlijk een prima race neergezet maar was ik totaal niet tevreden en had ik geen goed
gevoel na de race. Dit wilde ik nu graag anders. Ik wist dat ik zeker met lopen op dit parcours en met
deze temperatuur nu niet tot mijn beste pace zou gaan komen dus ik wilde vooral met een goede gevoel,
gezond en blij over de finish komen.
Race day begon dit keer niet al te vroeg. De start voor de 70.3 afstand was pas om 9.30 voor de pro mannen en drie minuten later voor de pro dames. Dat betekende dat we op het heetst van de dag aan het lopen zouden beginnen. Maar dat was zorg voor later. De ochtend begon prima en ik had me lekker rustig voorbereid. We mochten voor de start nog even 10 minuten inzwemmen voor we werden voorgesteld. Wat een drukte langs de kant. De kade aan beide kanten en de brug stonden helemaal vol met mensen. Dat gaf een boost. Ik merkte dat ik wel wat zenuwen had maar ook zin had om te racen.
Na de start ik hoefde niet al te snel te starten om los te liggen. Dat was vooral voor de rib wel fijn dat dit niet meteen vol onder druk kwam. Eerste 700m had ik mooie voeten, maar op het stroming tegen deel ging het toch net even te hard en moest ik een gat laten. Als 2e kwam ik weer aan de kant. We hadden een behoorlijk lange wissel. Eerst was het al 300m naar de fiets toe om vervolgens een halve atletiek baan over te moeten. In totaal was het zeker 600m rennen op blote voeten.
Eenmaal op de fiets eerst goed verzorgd en daarna meteen een lekker ritme gepakt. Het doel was om me niet gek te laten maken. Ik weet inmiddels dat die meiden enorm hard fietsen en ik dat niveau op dit moment nog niet heb. Op de eerste 30km kwam er eerst één dame en vervolgens nog een ‘groepje’ van 3 langs. Dit groepje probeerde ik te volgen. Maar ik had ook meteen een motor met de jury bij me rijden. Dus probeerde ik goed afstand te houden. Hier mis ik echt nog wat handigheid en inschattingsvermogen hoeveel afstand ik nu precies moet houden. Op een klimmetje werd het gat helaas net even te groot en kon ik dat niet meer dichten. Bij het eerste 180 graden keerpunt zag ik dat er een dame achter mij reed. Ze bleef een tijdje achter mij rijden. Bij het eerste aid station wist ik een fles water te pakken te krijgen (altijd een uitdaging op de fiets) zo kon ik wat extra water drinken en koelen. De temperatuur begon al aardig op te lopen. Net voor het volgende keerpunt kwam de dame die achter mij reed me voorbij, en dit keer wist ik goed aan te haken (op 12 meter). Op de klimmetjes ging zij net wat beter maar in de afdalingen kon ik weer goed aansluiten. Ik heb toen niet meer zoveel op mijn wattage meter gekeken maar ben eigenlijk gewoon blijven volgen binnen de toegestane afstand. Er ging een wereld voor me open. Ook op 12m van elkaar rijden helpt echt nog wel iets. Daardoor kon ik soms net een wat lager wattage trappen. Ik vond de 90km ook best snel voorbij gegaan. De wattage waren weer min of meer gelijk aan de vorige races. Dat is gewoon even wat het is.
Na het fietsen de tijd genomen om te wisselen. Ik merkte dat door het weg vallen van de rij wind mijn temperatuur behoorlijk opliep. Het begin van het lopen voelde dan ook niet best en ik maakte me aardig wat zorgen over hoe ik de rest van de halve marathon door zou moeten komen. Na 2km een eerste aid station. Daar werden sponzen, flesjes water en ijs uitgedeeld. Alles aangepakt, goed gedronken en proberen een steady pace te vinden die ik zou kunnen volhouden zonder volledig door de hitte bevangen te raken. Het parcours hielp ook niet mee. Draaien, keren, op en neer en delen onverhard dat in combinatie met de warmte maakte het lopen echt heel warm en zwaar. De aid stations waren ook niet heel lekker verdeeld. Na het aanloopstuk van 1.8km kwam je op een loop van iets minder dan 5km. Daar had je dan het eerste aid station, de volgende volgde pas na bijna 4km en vervolgens weer naar 1.8km. Dit maakte het park stuk wat al het zwaarste was er niet makkelijker op. In de eerste ronde vergisten ik me er in, maar na dat rondje had ik geleerd en gooide ik de flesjes water over mij heen maar probeerde ik er ook 1 of 2 bij me te houden. Alle sponsen en ijs die aangereikt werden stopte ik in mijn pak. En zo wist ik mezelf redelijk door de halve marathon heen te slaan. Tot mijn eigen verbazing wist ik in de laatste ronden zelfs nog één van de pro dames in te halen, en zo kwam ik op een zesde plek te lopen. Ik wist mijn tempo redelijk vol te houden en zo dus als zesde te finishen. Na de race voelde ik me ook wel wat opgelucht, maar ik was ook gewoon tevreden met hoe ik de race had volbracht. Ik denk dat ik voor deze dag en omstandigheden gewoon alles er uit heb gehaald. Op een ander parcours kan ik mijn pr’s wel weer gaan aanvallen.
Het was jammer dat de zesde plaats net een plaats te kort was voor wat prijzengeld. (we moeten nog wat te wensen overlaten). Helaas na de race flink ziek geworden waardoor de terugrit iets meer tijd in beslag nam dan gepland. Maar uiteindelijk dinsdag toch weer veilig thuis gekomen. Ik denk dat ik na de tegenvaller in Valencia daarna een mooi wedstrijd blok heb gedraaid met wat kort werk en drie halve triathlons waarin er elke race veel geleerd is. Nu Is het tijd om even goed te herstellen (en uit te zieken) en daarna is het wel tijd voor een serieus trainingsblok. Met al de races merk je dat er toch een stuk minder uren gemaakt worden. De volgende race is 5 oktober Challenge Vieux Boucau in Frankrijk dus dat duurt nog even. Eens zien of we richting die race nog een stapje kunnen maken.
Met dank aan:
Meeuwisse wielersport
Gabbiano cycling
Rogelli Sportswear
Fusion Sportswear
Aquasphere
Move the Limit
Fred Berlijn