Traditioneel afzien in Schoorl!

Afgelopen weekend was het dan eindelijk tijd voor mijn eerste serieuze loopwedstrijd. De groet uit Schoorl run waar ik het nk 10km zou starten. De wedstrijd die ik het meeste liep sinds ik ben gestart met hardlopen. Alleen de edities van 2020 (afgelast wegens storm) en 2022 (afgelast wegens Corona)heb ik gemist. (in 2021 liep ik hem virtueel). Normaal heb ik juist in deze tijd van het jaar aardig wat loopjes in de benen. Crosscircuit, een 10km, halve marathon van Egmond. Maar dit jaar liep het even anders. Omdat ik de hamstring lang rust heb gegeven, nog altijd niet helemaal verlost ben van de klachten en heel rustig heb opgebouwd liep ik alleen 1 cross die ik zonder tempo’s liep, en Egmond liep ik ongeveer op 80%.

De afgelopen weken ben ik pas weer begonnen met intervallen op het tempo van mijn 10km en die gingen tot nog toe behoorlijk zwaar. Ik kon me totaal niet voorstellen dat ik dat tempo 10km zou gaan volhouden.

Toch stond ik ambitieus aan de start. Het belangrijkste voor nu vond ik dat ik in ieder geval mijn pr zou halen. Maar stiekem hoopte ik op een tijd laag in de 37min. Toch had ik ook in mijn hoofd dat dit tempo voor een eerste wedstrijd met een lijf dat amper gewend was aan de tempo’s nog wat te veel van het goede zou zijn. Daarnaast start ik in de nk serie. Tot nog toe was het me nooit gelukt om echt in een groep terecht te komen. Vorig jaar liep ik met 1 iemand en in 2019 liep ik alleen. Dus het doel was iets harder starten en proberen bij een groepje te blijven.

Vorig jaar liep ik hier mijn pr van 37.55. Met die tijd was ik toen in de wolken. Ik was toen wel helemaal uitgerust voor de race. Dit keer gewoon een trainingsweek van 20 uur in de benen.

De omstandigheden waren prima. Nog wel wat wind maar zuid-west is redelijk gunstig op dit parcours.

Schoorl is altijd gezellig omdat er net als in Egmond altijd veel bekende meedoen en je dus niet alleen er naar toe hoeft te gaan. Lekker op de fiets er naar toe, rustig inlopen en wat tempo’s. Daarna was het tijd om de wedstrijdschoenen aan te doen en richting het startvak te gaan. Gelukkig was het niet koud en dat scheelt toch met wachten.

Om 14.35 ging het startschot voor de dames. Ik probeerde me aan de opdracht te houden en mee te gaan om zo een groepje te krijgen. Achteraf was dit toch geen goed idee. Een start van 3.31 is veel te snel voor een eerste kilometer. Ik voelde al meteen dat ik te hard aan het pushen was. Ik maak niet makkelijk genoeg snelheid om zo een opening goed te kunnen verteren. Wanneer ik een paar seconden rustiger de eerste kilometer inga kan dat op de finish in mijn voordeel veel seconde schelen.

Uiteindelijk kwam ik op 5km in 19.00 door. Op dat moment wist ik dat een tijd van 37 min laag hem niet ging worden. Maar waar ik vorig jaar na deze opening nog wel vertrouwen had in een negative split, had ik dat nu totaal niet. Ik was al behoorlijk kapot. Toch heb ik geprobeerd op een zo hoog mogelijk tempo te blijven lopen. Op een gegeven moment werd het druk met inhalen door de mannen. Precies bij de onverharde strook waar we ook nog eens over een heel dun strookje moesten om niet dwars door de plassen te lopen.

Gelukkig kwam ik hier zonder kleerscheuren door en had ik het gevoel dat ik mezelf iets herpakt had. Ik probeerde de kilometers af te tellen en mezelf te blijven pushen. Op het 9km punt nog 1 keer geprobeerd wat aan te zetten. De laatste bocht kwam ik nauwelijks nog door. Daar moest ik echt afremmen om niet te struikelen over mijn eigen benen, maar de laatste 300m kon ik nog een flinke versnelling eruit persen met het oog op de klok. Die wist ik stil te zetten op 37.55’.

En hoewel het niet de gehoopte pr is liep ik precies dezelfde tijd als vorig jaar (Is op zich ook wel een prestatie). En in alle eerlijkheid heeft die 37 laag er geen moment ingezeten. Het ging daar gewoon echt te moeizaam voor. Toch denk ik dat ik er nu iets beter voor sta gezien ik dit keer niet uitgerust aan de start stond en ook nog geen één keer echt volle bak had gelopen. Maar ik weet ook dat ik wat het lopen betreft echt nog een stap zal moeten maken.

Dit hoop ik de komende drie weken voor elkaar te krijgen op Mallorca. Daar gaat de focus volledig op de sport. Drie weken lang trainen eten slapen en dat in de zon. Bij terug komst zal ik dan de halve marathon tijdens de CPC loop gaan lopen. Daar wil ik dan echt voor een pr gaan zodat ik met vertrouwen kan afreizen naar Valencia in april voor mijn Pro debuut op de Ironman 70.3.

Conclusie: Niet tevreden, niet ontevreden maar er zat ook echt niet meer in dit keer.