De wet van Murphy sloeg hard toe dit weekend

Wat een mooi weekend NK standaard afstand had moeten worden liep uit op een drama. Wanneer een wedstrijd niet goed gaat omdat het lijf simpel weg niet meewerkt, of je op die dag gewoon niet sterk genoeg bent dan is het frustrerend maar kun je zoeken naar de oorzaak. Wanneer alles mis gaat volledig buiten je eigen schuld is dit misschien nog wel frustrerender. Omdat je het simpelweg niet kunt veranderen.

Zaterdag was zo'n dag. Het begon eigenlijk al met de weg ernaar toe. Ik was mooi optijd vertrokken, omdat ik wist dat ik net niet op één accu naar Klazienaveen kon rijden. Daarnaast ben ik voor wedstrijden altijd graag optijd, en optijd komen is nu niet persé één van mijn sterkste punten. Dus bouw ik een marge in. Tijd om op te laden. Maar na het proberen van 4 verschillende oplaadpalen was ik 30' en 2% verder. Waar ik normaal een lichte paniek aanval zou krijgen probeerde ik rustig te blijven en eerst oplossingen te bedenken. Ik belde mijn teamy Trudy op die uit Friesland komt en waarvan ik dacht dat ze hier ook langs zou komen. Nu lag het tankstation niet bepaald op de route maar ze was wel bereid om mij op te halen. Dit vond ik super lief omdat we dan pas rond 12.40 op locatie zouden zijn en de race om 14.00 zou beginnen. Het betekende dus ook flinke vertraging op haar eigen voorereiding.

Eenmaal aangekomen op de locatie had de rest van het team alle spullen al klaar liggen, en zo konden we meteen stickers plakken, omkleden en om 13.00 konden we inchecken. Het was inmiddels ook behoorlijk begonnen met regenen. Ik skipte de loop warming-up want ik had het behoorlijk koud. Het was een wetsuit swim dus ik besloot me meteen maar in mn wetsuit te hijzen. Dat was tenminste wat warmer. Uiteindelijk ruim optijd richting de zwemstart en daar kon ik nog wel even inzwemmen.

Het zwemmen, normaal mijn beste onderdeel had ik wat twijfels over. In de races zover hield het nog niet over, en dat wetsuit zit me vaker in de weg dan dat het me helpt. Maar dit keer was het 1500m zwemmen, en dat ligt me heel wat beter dan 750 of zoals in Weert nog korter. Ik besloot dus op mijn tweede deel te vertrouwen. Als ik maar uit het gedrang zou komen en aan zwemmen kon toekomen had ik wel het vertrouwen dat ik eventuele achterstand het tweede deel wel zou kunnen wegwerken. De start was zoals verwacht niet al te best, maar ik kwam wel snel weg uit het echte gedrang. Nog een stuk met drie naast elkaar gelegen, maar dat vind ik niet persé heel fijn zwemmen, dus ik besloot wat aan te zetten. Toen ik los lag zag ik dat ik toch wel een flink gat te overbruggen had naar de twee kop lopers. Na het keerpunt ging het zoals ik gehoopt had. Ik kon mooi door blijven zwemmen en op 1300m had ik de aansluiting met de twee koplopers gevonden.

De wisselzone was dit jaar verplaatst naar de weg omdat het gras veel te drassig was na alle regen. We moesten er nog wel even overheen. Uitkijken dus voor de enkels en proberen niet uit te glijden. Ik bereikte zonder kleerscheuren de wissel en wist mijn wetsuit gelukkig snel uit te krijgen. Opstappen deed ik maar even heel voorzichting want alles was nat en glad, en daarna meteen de aansluiting in de kopgroep gemaakt.

Fietsen ging eigenlijk prima. Ik was niet heel bang in de bochten en wist ze nog aardig door te trappen. Helaas kregen we niet zo goed organisatie in ons groepje en ondanks we alle drie wel wilde rijden bleef het wat rommelig. Daardoor werden we al snel bijgehaald door de achtervolgende groep. Daarmee was ook meteen alle snelheid eruit want er werd totaal niet meer samengewerkt. Ik besloot me er niet al te druk over te maken het is het hele seizoen al gedoe met fietsen. Maakt de wedstrijd zeker niet leuker maar je kunt dan toch beter zelf ook je benen sparen. Daarnaast had ik voor het eerst wel vertrouwen in mijn lopen en dus durfde ik de strijd wel aan te gaan en er een loopwedstrijd van de maken. Helaas kwam het nooit zover. Op 30km voelde ik dat ik ergens doorheen reed. Mijn band was ook meteen leeg. Einde wedstrijd dus.

Op dat moment voel je je wel even machteloos en gefrustreerd. Dit gebeurde compleet buiten mijn schuld om. En dat maakt het misschien nog wel frustrerender. Daarnaast is het iets waar ik sinds ik triathlon doe al stres van heb. Uitvallen door materiaal pecht. half over het parcours moest ik terug wandelen naar de teamtent. Een wandeling die bijna eindeloos leek te duren. Het gevoel dat het me gewoon niet gegund is. Afgelopen twee jaar zat ik elke keer in de strijd voor het podium, maar kon ik niet anders dan verdedigen en hopen op een goede dag en voldoende voorsprong. Helaas was ik toen gewoon niet sterk genoeg. Nu voelde ik me voor het eerst klaar om echt te racen en was ik benieuwd wat ik zou kunnen op de afsluitende 10km. Daarnaast voelde het ook alsof ik het team in de steek had gelaten. We lagen immers met drie in de kopgroep en daarmee streden we volop mee voor de dagwinst. Mijn 2e dnf ooit, ook de tweede keer op een NK OD.

Helaas hadden we nog een uitvaller waardoor we uiteindelijk maar twee finishers hadden en het moesten doen met een 5e plek. Maar we staan nog altijd 2e, dus genoeg om voor de vechten bij de laatste race. Om toch nog een prikkel te krijgen kreeg ik nog even een loopprikkel van de coach zodat ik toch nog het gevoel had iets gedaan te hebben.

Nu is het zaak dit weekend heel snel achter me te laten en weer vooruit te kijken. Het was geen piek race en er komen nog mooie races aan waar ik wil knallen. Te beginnen volgende week. Op 28 juli sta ik aan de start van Challenge Turku in Finland. Mijn volgende halve triathlon. Mijn doel is om daar weer een stabiele race neer te zetten. Focus dus nu op de race, het pakken en het voedingsplan. Drie weken na Turku reis ik naar Tsjechië voor IronMan70.3 Hradec Králové. Kortom dit seizoen is nog niet voorbij en bied nog voldoende kansen.