Meteen na terugkomst uit Mallorca op dinsdag avond kon de focus op de CPC loop. Na Egmond op het gemak gelopen te hebben was het de bedoeling dit keer mijn pr aan te vallen. Na een goed trainingskamp waarbij het gewenste tempo tot in den treure werd getraind keek ik er echt naar uit.

Maar de laatste dagen richting de race gingen niet zo als gehoopt. Niet vreemd en ook niets schokkends om na 3 weken een beetje vermoeid het vliegtuig in te stappen. Maar inmiddels weet ik ook een aardig risico. Normaal neem ik dan wel wat voorzorgsmaatregelen maar dat ben ik dit keer vergeten. En vermoedelijk toch een virusje opgelopen. De dagen na thuiskomst voelde ik me al echt wat vermoeid. Niet zoals op trainingskamp maar gewoon lamlendig. Vanaf vrijdag kwam daar ook een verkoudheid en hoesten bij.

Ik moet zeggen dat ik er wel van baalde omdat ik echt het gevoel had klaar te zijn voor een snelle halve marathon. Ik wilde weggaan op een tijd van 1.23 en ik geloofde er ook echt in dat het haalbaar was.

De dag van de race voelde ik me nog steeds niet top en inlopen ging wat moeizaam. Ik besloot toch gewoon maar op het tempo weg te gaan en te zien hoelang ik het zou volhouden.

De start was wat rommelig en doordat er allemaal verschillende tempo’s bij elkaar lopen op dat moment is het nog lastig inschatten waar je zou kunnen aansluiten. Ik probeerde een ritme te zoeken en van groepje naar groepje te lopen. Maar een ritme vond ik eigenlijk geen moment en een groepje ook niet. Af en toe kon ik wel ergens aanhaken maar er ontstond eigenlijk nooit echt een groep. Soms iets harder aanzetten om toch ergens aan te sluiten en dat kosten misschien toch ook wat teveel energie. De eerste vijf kilometer duurde voor mijn gevoel al een eeuwigheid, terwijl je juist dat beginstuk gewoon lekker om je heen wilt kijken en genieten van de sfeer en een beetje in de race wilt groeien. Bij zes kilometer kreeg ik een dipje. Gelukkig kwam ik deze boven.

Ondanks ik vooral hard aan het werken was wist ik in pr tijd het 15km punt te bereiken. Inmiddels hadden we de Pier bereikt. Het was alsof we Egmond inliepen. Het ging een flink stuk omhoog over klinkers. Ik kreeg het hier al behoorlijk zwaar. Gelukkig ging het daarna een stuk naar beneden waardoor ik me een beetje wist te herpakken. Tot 17km wist ik nog altijd aardig op schema te lopen voor de gewenste tijd. Maar toen begon het echte afzien. Af en toe joggen en weer de pace oppakken. Ik moest mezelf echt toespreken om te blijven lopen en niet te gaan wandelen. Ik wist dat het dan echt afgelopen zou zijn.

Ik kon met de stukken dat ik de pace weer oppakte blijkbaar toch nog een aardig tempo te houden, want uiteindelijk liepen de tijden nooit verder op dan 4.08 en 4.09 in de laatste 2km. Zeker wel te langzaam in combinatie met wat ik ervoor liep, maar gezien ik af en toe dusdanig aan het joggen was dat er helemaal geen tempo meer inzat vond ik het nog meevallen over de totale km, en ben ik vooral blij dat ik nooit echt ben gaan wandelen.

Uiteindelijk wist ik met 1.24.41 toch nog bijna een minuut van mijn pr af te lopen. Toch kwam ik totaal niet blij over de finish. Het was gewoon een slijtageslag geweest, geen moment zat ik lekker in de race en ik was dan ook echt kapot na afloop. Ik voelde ook meteen spierpijn, iets wat normaal toch echt wat langer duurt. Gelukkig kon ik daarna nog even lekker herstellen bij Carola voor ik weer naar huis ging.

Of het een verstandige keus was om niet fit toch vast te houden aan het oorspronkelijke plan dat gaan we zien. Gelukkig staat er een herstel week op het programma en die ga ik dan ook echt even goed benutten. Het is jammer dat ik totaal geen gevoel heb bij de tijd die ik liep. Immers is het toch weer een stapje in de goede richting. Maar doordat de wedstrijdbeleving er totaal niet was. Het leuke van een halve marathon vind ik normaal dat je veel meer meekrijgt van de omgeving en de sfeer van de wedstrijd, Maar vandaag is er geen seconden geweest dat ik genoten heb. Het was hard werken van begin tot eind. Natuurlijk is het jammer dat ik de doeltijd niet liep maar een pr is een pr en is dus een tijd die ik niet eerder liep. Daarnaast gaat het uiteindelijk er niet om wat ik op een losse halve marathon loop maar wat ik straks in de triathlon kan.

Na de herstel week is het dan ook tijd om de focus op de eerste race te leggen en wedstrijd specifieke trainingen. Nog een ruime maand tot Valencia. Dus we gaan door met hard werken om daar zo goed mogelijk voorbereid aan de start te staan.