De road to Valencia

En toen zaten we ineens nog maar iets meer dan een week voor de start van het triathlon seizoen. Afgelopen week een pittig trainingsblok afgesloten met een test race in de vorm van een (sprint duathlon). Nu is het alleen nog een kwestie van uitrusten, rustig blijven, inpakken en naar Valencia reizen. Daar nog meer uitrusten en dan knallen.

De afgelopen weken waren niet gemakkelijk. Na de CPC had mijn lijf toch wel een klap gehad. Die week was ik alleen maar moe en ik heb echt heel lang last van spierpijn gehad. Veel te lang eigenlijk. Het blijkt maar weer dat wanneer je niet fit bent maar wel alles vraagt van je lichaam dat het dan toch op de rem trapt. Dit keer heb ik er wel goed naar geluisterd en gingen er door een hoop trainingen een streep of werden ze ingekort. Iets wat ik eigenlijk echt haat en ook moeilijk vind om te doen en wat ik eigenlijk nu pas begin te leren. Gelukkig is er dan ook altijd de coach om te helpen bij deze beslissingen. Pas weer op de Kijani teamdag op zondag voelde ik me weer een beetje de oude. En dat was precies op tijd.

Ik wist dat er 3 weken aan zouden komen met specifieke wedstrijd voorbereiding met veel uren en uitdagende trainingen. Daar wil je niet al met een achterstand aan beginnen. Daarnaast wilde ik ook niet dat ik de 3 prima weken in Mallorca helemaal teniet zou doen door maar door te blijven pushen. Terugkijkend denk ik dat ik echt trots kan zijn op de weken die ik heb neergezet. Zeker als je kijkt naar het weer dat eigenlijk de gehele drie weken niet was om over naar huis te schrijven. Ik heb alles goed kunnen uitvoeren ook al waren het op de fiets meer tacx uren dan me lief is. Drie weken waarin de kortste week 21 uur was en de langste 25 uur en waar er veel op racepace voor Valencia werd getraind.

Een vraag die ik regelmatig krijg, vooral van mensen die niet uit de sport komen. Of ik het altijd leuk vind wat ik doe. Het antwoord erop is dat ik het in de meeste gevallen leuk vind. Anders hou je het niet vol om er zoveel uren, tijd en geld in te stoppen. Toch gaat sport soms ook gewoon over discipline. Zo waren er trainingen waar ik echt tegenop keek omdat ik van te voren niet zeker wist of ik ze wel goed kon uitvoeren. Maar dan geeft het alleen maar extra voldoening wanneer het wel lukt. Sport gaat immers ook over grenzen verleggen. Maar er zijn ook momenten dat ik een training gewoon aftik terwijl ik eigenlijk geen zin had. Daarin speelt mee dat ik soms gewoon moe ben, wat echt niet erg is in zo een blok. Je moet wel leren herkennen wat voor vermoeidheid het is. Is het gewoon van de trainingsuren, maar herstel je nog goed, en is je rust hartslag nog in orde. Dan is het niet erg en hoort het er natuurlijk ook een beetje bij. Van sport wordt je nu eenmaal soms moe. De vermoeidheid die ik bijvoorbeeld had naar de CPC is anders. Deze ging samen met een verhoogde rusthartslag, een lamlendig gevoel, slapen helpt niet en het voelt alsof die dieper zit. Dan is het belangrijk even een stapje terug te doen.

Maar de momenten dat ik er echt even geen zin in heb en mezelf door een training moet slepen zijn er ook. Als je voor de derde keer zeiknat regent in drie dagen. Ja dan ben ik er soms ook even helemaal klaar mee, of wanneer je gewoon een baaldag hebt waarin niets lukt. Dan heb ik soms ook even geen zin. Maar vaak ben ik achteraf wel blij dat ik gegaan ben. Maar die momenten zitten dus eigenlijk vooral in rand zaken en niet zozeer in de training zelf.

In de laatste week merkte ik wel dat ik erg uitkeek naar het einde van het blok. Er begonnen toch wat pijntjes en vermoeidheid op te spelen. Na vrijdag 5 en zaterdag 6 uur getraind te hebben sloot ik het blok af met een wedstrijd. Omdat er nog geen triatlons zijn besloot ik te starten tijdens de duatlon van Hoorn. Een beetje uit de comfortzone maar het komt het dichtste in de buurt van een triatlon. Ik miste wat echte snelheid om me in een uur helemaal leeg te kunnen trekken, maar ik voelde me wel sterk, en wist met 4 min voorsprong en een sterke tweede run de overwinning op te eisen. Het is fijn om dit zware trainingsblok op deze manier af te sluiten. Nu is het zorgen dat de pijntjes weg gaan en ik weer uitgerust raak.

En dan is het 21 april tijd om te gaan knallen in Valencia tijdens de IronMan 70.3. Ik ben benieuwd hoe en of ik mij staande ga houden tussen de pro’s. Maar ik wil er ook niet te veel over nadenken. Het belangrijkste is om de 2e halve te finishen en het weer wat beter te doen dan tijdens mijn debuut op deze afstand. Ik wil er zo relaxed mogelijk ingaan en proberen er ook van te genieten. Dat is voor een zenuwpees als ik soms makkelijker gezegd dan gedaan. Maar meer dan wat ik zelf in de hand heb kan ik niet doen. Op andere heb ik al helemaal geen invloed.

Dinsdag vlieg ik heen en dan is er nog genoeg tijd om te acclimatiseren. Iets eerder dan wat ik normaal zou doen. Maar het zal er ook wel wat warmer zijn dus dan heb ik iets langer om een beetje te wennen.

Laat het triatlon seizoen maar beginnen!