7e plaats Challenge Turku: een race die een beter gevoel verdiende

Het laatste weekend van juli was het tijd voor de volgende pro race over de middle distance. Dit keer Challenge Turku in Finland. De bedoeling was om tijdens het NK Standaard een laatste serieuze test te hebben. Helaas liep dat anders. Ik had er wel vertrouwen in dat mijn vorm niet slechter was geworden de afgelopen weken dus ik keek er naar uit om te race.

Het was nog wel even een race tegen de klok om alles op tijd in te pakken en op het vliegveld te komen. Doordat er ook op zondag gewerkt moest worden had ik vier werkdagen. Daarnaast hielpen de werkzaamheden opweg naar huis ook niet mee en deed ik er maandag, disndag en woensdag ruim 2 uur over. Ik wilde mijn laatste trainingen afronden en moest ook nog zorgen dat alles werd ingepakt. Niet ideaal. En ik was dan ook erg blij dat ik donderdag optijd met al mijn spullen op weg was naar Finland.

Finland is een nieuw land voor mij. Ik ben niet zo goed met hitte en zoek daarom deze maanden de races wat noordelijker. Ook dan natuurlijk geen garanties en bij aankomst was het dan ook 27 graden. Maar dat is natuurlijk nog altijd beter dan de 35+ die het nu in zuid-Europa is. Op de racedag zou het gelukkig ook wat koeler worden.

De dagen voor de race was het vooral zaak om nog wat uit te rusten. En dus kwam het goed uit dat de Olympische spelen op het punt van beginnen stonden en ik dus vooral sport heb gekeken en daarnaast natuurlijk de race voorbereidingen treffen. Doe ik dan in die dagen helemaal niets meer? Zeker wel. Ik ben niet iemand die niets moet doen. De vrijdag liep ik een klein rondje en probeerde ik iets van het parcours te zien. Zaterdag zocht ik het zwembad op en zwom ik kort even. Dat mocht verder geen naam hebben. Daarnaast moesten de spullen worden opgehaald en de fiets worden ingecheckt.

Het zwemmen was in de rivier. Dat was wel een mooie plek. Helaas konden we niet het parcours verkennen want normaal mocht er niet in de rivier worden gezwommen. Helaas was het water net geen 22 graden, waardoor het toch een wetsuit swim werd. In ben vanuit de korte afstanden een grens van 20 graden gewend. En deze temperatuur vind ik eigenlijk te warm. Het verschil van met en zonder wetsuit maakte uiteindelijk dat ik toch maar mijn wetsuit aan trok.

De start was met zowel de elite als de open race om het Fins kampioenschap. Ik was prima weg en kon snel aansluiten bij de kop. 1 van de dames zwom weg maar ik lag prima in de voeten bij de nr2. Tot de eerste boei waar ik de 2e boei niet zag en dus bijna de verkeerde kant op zwom. Gelukkig kon ik dat nog corrigeren maar de voeten was ik nu kwijt. Ik wist uiteindelijk wel weer aan te sluiten en zo als derde het water uit te komen.

Toen kon ik mijn tasje niet vinden. Deze lagen op de grond en iemand had die van mij verplaatst en het nummer lag niet meer omhoog. Dit koste veel tijd. Maar eenmaal mijn helm op snel naar mijn fiets en op weg voor 90km. Mijn doel was om wat meer risico te nemen en wat harder te pushen. Voor mijn gevoel deed ik dit wel maar de wattages vertelden wat anders. Daarnaast werd ik ook nog eens door een aantal dames voorbij gereden. Aan het eind van het fietsen kreeg ik ook nog wat last van mijn maag en dat maakte dat ik wat onzeker van de fiets afkwam. Inmiddels teruggezakt naar een 7e plaats.

Ik besloot het eerste rondje vooral op ontspanning te lopen en te kijken hoe mijn lijf op de gelletejs zou gaan reageren. De gelletjes vormde geen probleem. Achteraf waren de 2e tot de 4e km misschien net even te snel. Vooral het lange rechte stuk langs het water had ik het in ronde 2 en 3 erg zwaar. Dit was de langste afstand tussen de aid stations en ook het stuk met de meeste zon. Af en toe moest ik hier ook even wat gas terug nemen. Maar na dat we de brug over gingen kon ik het tempo dan weer goed oppakken. Uiteindelijk liep ik dezelfde pace als in Polen. En dat was pirma. Het is niet realistisch om te denken dat er binnen een maand weer een stap gezet kan worden als er door de wedstrijden wat minder uren worden gemaakt. Daarnaast was ik blij dat ik ondanks de maagklachten goed oor heb kunnen lopen.

Uiteindelijk kwam ik als 7e over de finish. De race verdiende misschien wel een beter gevoel dan het toch wat teleurgestelde gevoel wat overheerste. Eigenlijk was het een hele degelijke race. Het fietsen was zeker niet wat ik had gehoopt, maar ook niet slechter dan de afgelopen races. Wat maakte dan dat ik echt tegen mezelf moest zeggen dat ik tevreden mocht zijn met de race. Het voelde al snel in de race als werken. Ik had mij ook voorgenomen om wat meer risico te nemen op de fiets. En hoewel ik voor mijn gevoel dat wel deed zag ik dit uiteindelijk niet terug in de wattages. Deze staan al een tijd stil en dat frustreerd me een beetje. Daarnaast werd ik ook behoorlijk voorbij gefietst door de andere pro dames in de race waardoor ik terug viel van een 3e naar een 7e plaats. Ik probeer niet te veel naar concurrente te kijken of naar het resultaat, maar soms is dat nog best lastig.

Maar zeker geen reden dus voor paniek en de vorm is nog altijd prima. Dus proberen de positieve punten er uit te halen en als ik deze vorm nog even kan vast houden naar Tsjechië en daar ook nog een vergelijkbare race kan neerzetten denk ik dat ik een mooi blok heb neer kunnen zetten.

Die laatse race is wel even spannend. Na de race in Finland had ik een verveldne val partij. Ik dacht dat ik er met een paar schaafwonden vanaf te komen. Helaas merkte ik bij thuiskomst dat ik behoorlijk last heb op mijn borst waar ik volledig op klapte. Het lijkt een rib of een spier te zijn. Vooral zwemmen is momenteel een lastig verhaal. Van 2 afgebroken zwemtrainingen heb ik er zaterdag wel weer 1 helemaal kunnen doen. Dus ik hoop dat er nu iedere dag verbetering in zit zodat ik weer pijnvrij kan zwemmen. Maar het zal een race tegen de klok worden.