Geleerd, genoten, afgezien en een 5e plek tijdens Challenge Gdansk

Na de teleurstelling in Valencia was het tijd om terug te gaan naar de tekentafel en samen met Marcel mijn trainer een nieuw plan te verzinnen. Na een winter hard trainen en denken er klaar voor te zijn is het dan behoorlijk de deksel op de neus als het er niet uitkomt. Voor mezelf was het ook de zoveelste keer dat het lopen niet eruit komt zoals het in de training vaak wel lukt. Mijn zelfvertrouwen had een behoorlijke knauw gekregen. Toch was één wedstrijd ook geen reden meteen de handdoek in de ring te gooien. Daarnaast het voornaamste probleem leek de voeding te zijn en niet mijn fysiek. Dus deze onder de loep genomen en wat punten veranderd. Daarnaast ook vaker lopen na het fietsen. Ook al is het even kort en rustig. Maar dat gevoel opzoeken is belangrijk. Daarnaast heb ik ook mijn langste brick traning ooit gedraaid. En die ging erg goed. Dat gaf vertrouwen. Challenge Gdansk ging het worden. In ieder geval een parcours wat mij meer zou moeten liggen. Daarnaast ben ik ook aan de slag gegaan met het mentale aspect. Iets wat ik altijd een lastig onderdeel van sport vind. Ik kan zo een enorme zenuwpees zijn dat ik soms de voorbereiding van een race leuker vind dat als de race er bijna is. Ik zou graag weer eens wat meer onbevangen aan de start gaan. Dat is dus iets om ook mee aan de slag te gaan de komende tijd.

De week voor de wedstrijd eredivisie geracet met het team en dat ging prima. Dus met de vorm zat het goed. Nu is een dubbele supersprint wel totaal anders dan een halve triathlon.

De week voor de race was nog even behoorlijk hectisch. Ik ben nog wat zoekende naar het ritme met mijn nieuwe baan. Dinsdags de hele dag bezig geweest met pakken zodat ik woensdag na het werk meteen naar Eindhoven kon doorrijden. Ik had hier een hotelletje zodat ik niet de volgende ochtend in de spits naar Eindhoven hoefde te rijden. Normaal ben ik niet zo happig om vanaf Eindhoven te vliegen. Ik vind het altijd te veel gedoe voor een paar tientjes goedkoper vliegen. Maar dit keer was het een dusdanig verschil dat ik besloot het toch maar te doen. Eigenlijk had ik meteen al spijt. Na het inchecken bleek ik geen stoel te hebben want de vlucht was overboekt. Ik melde me bij de balie en daar kreeg ik te horen dat dit heel ´normaal´ is. Met alle respect ik vind dit echt verre van normaal en fatsoenlijk. Dus toch best wat stres want ik moest wachten tot na het inchecken of er iemand niet was komen opdagen. Uiteindelijk kon ik gelukkig mee en had ik zelfs 3 stoelen maar wat een stres. Gelukkig ging de rest soepel en was ik een paar uur later al in mijn AirBnB. Een fijn appartement bij een erg vriendelijk gezin. Na wat boodschappen te hebben gedaan, fiets in elkaar te hebben gezet was het tijd om te relaxen. Ik had het Nederlandse weer mee genomen dus het ging aardig los.

De volgende dag was het tijd om een rondje te lopen en opzoek te gaan naar het fietsparcours. Dat laatste was niet heel goed mogelijk want het fietsparcours was voornamelijk over de snelweg. Maar behalve het aanloopstuk en het rondje om het stadion was het vooral rechtdoor. Na het fietsen het startnr opgehaald en weer tijd voor Netflix en de online briefing. En daarin was nog wel een verrassing. We zouden met Race ranger racen. Het anti stayer systeem wat tegenwoordig vooral bij de grote wedstrijden wordt gebruikt. Door middel van kleurtjes zie je dan of je binnen de 20m komt of bijna. Dat had ik dus bij deze race niet direct verwacht.

De dag voor de wedstrijd begonnen er wel wat zenuwen te komen, maar ik was nog steeds wel aardig rustig waar ik blij mee was. Ik ging de zee even proberen. Dat was een vreemde gewaarwording, de zee was namelijk niet zout. Ik wist niet eens dat het kon. Maar waar zouden we zijn zonder Wikipedia die het allemaal netjes uitlegde. Dus dat mysterie ook weer opgelost. Er stond veel wind en veel stroming maar verder was het water redelijk vlak. Het rondje was overzichtelijk in een U vorm. 750m tot de eerste boei, 400m en weer 750m.

Even terug naar het appartement om aan het eind van de dag de fiets in te checken. Eerst werd race ranger geìnstalleerd en daarna de fiets ingecheckt. Voor de nacht was er veel regen voorspeld dus ik zat wat met de handen in het haar. De plastic zakken die ik had meegenomen en nog wat weten te scoren bij de wedstrijd locatie. Daarmee toch maar mijn ketting, cassetten en stuur afgedekt en dan maar hopen dat alles er de volgende dag nog goed bij stond. Daarna was het tijd om te eten en optijd naar bed te gaan.

Race day

De ochtend van race day begon vroeg. Om 4.45 ging de wekker. Maar dit is inmiddels ook mijn werk tijd en met zwemmen ben ik dit ook wel gewend dus ik schrik niet echt van dit soort tijden. Met een start om 8.00 zal er toch 3 uur van te voren gegeten moeten worden. Snel opstaan, toch even douchen, mijn haar vlechten en ontbijten. Daarna de sportvoeding maken. De grootste verschillen ten opzichte van de race in Valencia is dat ik zout heb toegevoegd aan de bidons met Maurten. Daarnaast heb ik ook zouttabletten gebruikt tijdens het lopen. Voor het zout heb ik gewoon keuken zout gebruikt omdat ik hier eigenlijk niet meer mee had getraind. Dit leek me een veilige keus. Voor het lopen zouttabletten. Het was wat tricky omdat ik zowel met de zou in de bidon als de zouttabletten niet meer had getraind. Maar zou leek me geen probleem voor mijn maag dus ik gokte het er op.

Daarna met de handige stepjes die overal in de stad stonden naar de wedstrijd locatie. Je moet toch je benen sparen. Bij de wisselzone mijn sportvoeding op de fiets gedaan en de fiets ontdaan van alle plastic zakken. Ook de schoenen, helm en andere spullen klaar gezet. Één van de bakken voor de zekerheid over mijn schoenen heen gezet want het kon gaan regenen. Vervolgens nog even ingelopen en daarna was het tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Het beloofde een koud zwemonderdeel te worden met water van slechts 16 graden. Toch even gaan inzwemmen om te kijken hoe de zee was en de stroming stond.

Racetime

Daarna was het tijd om klaar te gaan staan. Om 8.00 gingen de Pro mannen van start en 2´ later was het de tijd voor de pro dames. Het inrennen ging niet heel soepel waardoor ik eigenlijk te vroeg ging zwemmen, maar daarna kon ik wel een ritme vinden. In het begin was ik wat bang voor kramp, maar dat gevoel trok gelukkig weg. Tot ongeveer 1000m lag ik aan de leiding. Toen kreeg ik wat last van steken (de laatste tijd wel vaker last van met zwemmen). De kop werd toen overgenomen maar ik kon even ontspannen in de voeten. De steken trokken weg en bij de 2e boei namen we samen de leiding. Het laatste stuk kon ik de leiding weer overnemen en zo kwam ik als eerste het water uit. De tijd was niet geweldig maar zou ook kunnen door de stroming of het parcours. Het zwemmen opzich was prima en normaal zwem ik laag in de 25. Dus dit was wel een groot verschil. Stiekem wel een doel van de race om als eerste eruit te komen dus blijf dat dit lukte. Een vrij lange wissel en dat is niet heel lekker wanneer je tenen totaal bevroren zijn en je over stenen loopt. Maar ik bereikte zonder kleerscheuren mijn fiets.

Ik was blij dat er geen gehannes met tasjes was en dat ik gewoon mijn helm had klaar liggen. Snel wetsuit uit en helm op, klaar voor 90km fietsen. Met fietsen had ik als doel om vooral slim te rijden. Niet te veel te pushen, met het idee beter iets minder hard pushen en iets meer over met lopen. Het parcours was wat minder vlak dan verwacht. Een aantal bruggen en de afslag bij het stadion op en af, maar ik vond het wel leuk. Vooral de tunnel. Er in volle bak naar beneden in Aero positie. Omhoog was wel een pittig klimmetje voor een vlak parcours. Ik had het best naar mijn zin op het fietsparcours. Na 75km werd de leiding over genomen door de dame die achter mij reed. Net voor het laatste keerpunt. Ik kon prima mee en kon zo ook eens zien hoe race ranger werkt. Rookie mistake de tunnel uit waardoor ik iets de aansluiting verloor, maar het laatste stuk kon ik weer aanhaken. Uiteindelijk bleken we met 5 dames bij elkaar te rijden.

Ik bereikte als 2e de wisselzone. Het fietsen was qua wattage gewoon degelijk. Hierin heb ik weinig progressie geboekt tov andere races dus dat zou wel weer eens mogen. Aan de andere kant heb ik nu wel bewust wat minder hard gepusht. Het zou mooi zijn als ik hierin nog een stapje kan gaan maken.

Een volgend rookie mistake in de wisselzone. Sokken aandoen blijkt lastig dus na wat gepruts verliet ik uiteindelijk als 5e de wissel. Ik verwachte wel van deze groep de langzaamste te zijn. Maar met een wat snellere wissel had er achteraf gezien misschien wel een plaatsje hoger in gezeten. Voor het lopen was ik gespannen. Natuurlijk voel je van alles als je na bijna 3 uur racen aan het lopen begint. Dat maakte me zenuwachtig en ik besloot dan ook eerst maar eens ontspannen het eerste rondje door te komen zonder kramp. De hamstring voelde ik al snel, maar ik wist het eerste rondje door te komen. Zelfde tactiek het 2e rondje want ik voelde me nog altijd niet zeker. Het 3e rondje kon ik het loslaten ik was immers over de helft dus ik zou de finish wel gaan halen. Laatste ronden werd het echt zwaar, maar ik kon toch goed door blijven lopen, en tot mijn eigen verbazing de laatste kilometer ook nog versnellen. Dat is me in een triathlon nog nooit gelukt dus dat was een fijn gevoel. Ik kwam dan ook echt heel tevreden over te finish. 1.30.24 is bijna de tijd die ik per km wilde lopen namelijk 4.15.

Nu was het 4.17, maar ik liep 5’ sneller dan ooit in de triathlon. Een flinke stap. En over dit onderdeel ben ik dan ook het meest blij mee in deze race. Of misschien is het betere woord opgelucht. Terug kijkend op de race was het qua tijden allemaal heel degelijk. Zoals ik getraind had. En dat leverede me een vijfde plaats op. Slechts 30s kwam ik uiteindelijk te kort voor plek 4 en 2’ voor het podium. Ondanks er nog steeds wel een gat is vooral op de halve marathon ben ik hier voor nu gewoon super tevreden mee. Maar de opluchting was vooral groot dat het alles een keer op zijn plek valt. Een bevestiging dat het er wel in zit en dat ik er zelf ook in mag geloven. Dat hard werken ook gewoon beloond kan worden. Ik heb mezelf dit keer dan ook echt de ruimte gegeven er even van te genieten voor dat ik ga kijken naar de punten die beter kunnen. Want in triathlon gaan veel races niet zoals je wilt, dus als het dan wel lukt is het ook belangrijk jezelf dat moment te gunnen en van te genieten. Dat heb ik dan ook echt gedaan.

Nu een week verder en zo goed als volledig hersteld is het wel tijd om weer vooruit te kijken, want mijn volgende halve triathlon is alweer in een maand. Daartussen ook nog 2 korte races die vooral onderdeel van trainingen zullen zijn. Belangrijkste doel is daar om te laten zien dat ik meerdere steady races kan afleveren. Ik verwacht in een maand geen wonderen maar hoop daar wel weer een stabiele race neer te zetten waar ik met een goed gevoel op terug kan kijken. Maar eerst zal ik volgende week mijn debuut maken in de Grand Prix D1 voor Chateauroux. Vorig jaar een race in de D2 geracet en ik ben blij dat ik na mijn bijdrage aan de promotie ook dit jaar aan de start mag staan. Het zal niet makkelijk zijn want het niveau in de Franse competitie is behoorlijk hoog. Ik ben benieuwd hoe het met de snelheid is en of ik me een beetje staande kan houden. Het zwemmen zal vechten worden met 80 dames aan de start, en dat is niet altijd mijn ding maar ik zal mijn box handschoenen aan doen. 2 weken later is het tijd voor het nk standaard. Doel hierin is nu eindelijk eens de race sterk te eindigen op deze afstand. Daarna is het nog maar 2 weken naar de volgende halve. Challenge Turku in Finland. Mooi vooruitzicht en genoeg reden weer hard aan het werk te gaan de komende weken.

Met dank aan:
Meeuwisse wielersport
Gabbiano cycling
Rogelli Sportswear
Fusion Sportswear
Aquasphere
Move the Limit